1000 hafta... Bir baska deyisle yaklasik 10 milyon 80 bin dakika. 168 bin saat. 7 bin gün. 229 ay. 19 yil... Türkiyenin tartismasiz en uzun soluklu ve hala devam eden eylemi olan Cumartesi Anneleri, 1000. haftasini geride birakiyor. Bu calisma, sesini duyurmak icin kendini Galatasaray Meydaninda bulanlari, bulmak zorunda kalanlari konu aliyor.
Ve elbette eylem yapmalarinin nedeni olan kayiplarini...
Ben de Cumartesi Annesiyim. Anneligin yalnizca dogumla ilgili olmadigina inananlardanim. Bu yüzden zaten o annelerin yerindeyim duygu olarak. O durumdayken ucurum gibi ürkütücü, karanlik ve sonsuz bir sessizligin korkusu kaplar herhalde icimi... Bu baskiya ragmen direnebilme gücü de analigin ta kendisi...
Sezen Aksu
Fehmi Tosunu hatirla.
U2
Beni de tutuklasinlar. Basima gelebilecekleri tahmin edebilirken Galatasarayda olmak istiyorsam insanligimi kaybetmekten korktugum icindir.
Gülriz Sururi
Hicbirinizin evladi kayip mi O zaman onlarin derdini bilmeyebilirsiniz. Somut olarak ben de bilmiyorum. Cünkü benim de cocugum kayip degil. Ama bilmemek, anlamamak anlamina gelmez. Coplandilar, taslandilar, yuhlandilar ama yilmadilar. Cünkü evlatlari kayipti. Ne yapabilecegimi bilmiyorum ama yüregim yaniyor, bunu biliyorum.
Müjdat Gezen
Galatasaray oturmalari bir seslenistir. Evrensel hukuka, evrensel insan haklarina saygi duyuyor musunuz Bunlarin vazgecilmez olduguna inaniyor musunuz O halde yeriniz yanimizdir. O halde siz de bir cumartesi insanisiniz, sesimize ses katmalisiniz.
Nur Sürer
