Antikcag dünyasindan geriye görkemli yerlesimler, anitlar, heykeller, yasamin izlerini tasiyan eserler, anlatilar kaldi. Bu kalintilara uygarligin penceresinden bakanlar, mutlu bir toplulugun zevk icindeki ayricalikli yasam kesitlerini görür. Mermer sütunlarla desteklenen antik kentler, müzeleri dolduran estetik heykeller, anitsal mezarlar, lahitler, dev surlar iktidarin sahip oldugu güce, cagin estetigine ve teknolojideki mucizeye dikkat cekerler. Sömürüye dayali yasam biciminin arkeolojik nesneye yükledigi sinifsal ihtisam bakanin zihninde onu yapanlarin emeklerini görünmez kilar. Örnegin bir mezarda bulunan altin diademler, takilar, pahali hediyeler, kap kacaklar ölenin zenginligine isaret eder ama o metalleri cikarmasi ve islemesi icin maden ocaklarinda kölelerin ölümüne calistirilisi, emekleri ve hatta yasamlari, o gün oldugu gibi bugün de örtbas edilir. Ne antikcagin iktidar sahibi yazar, sanatci ve düsünürleri ne de günümüzün gözleri sinifla mühürlenmis modern yazar ve entelektüelleri bu sömürü düzenini görür. Sarayla mabet arasinda kümelenen imtiyazli siniflarin emek sömürüsüne ve tüketime dayali yasamlari, mülkleri ve gücleri övgüyle konu edilirken o yasami bütün nesneleriyle birlikte üreten insanlar, dilde, sanatta, edebiyatta yok edilmistir. Cünkü uygarlik adi verilen bu yeni düzende birilerinin calismadan yasamasi icin binlercesinin yasamadan calismasi gerekir. Büyük tarih anlatilarinda yeri olmayan ötekilerin izini süren bu kitap, müzelerin, anitlarin, sanat eserlerinin göz alici hikayelerinin gölgesinde birakilan emek sömürüsünün kökenlerini sorguluyor. Gercek su ki yoksulluk dogal da degildir kader de; yoksulluk bir uygarlik icadidir.
