1492 yilinda Iber yarimadasindan sürgün edilen Sefarad Yahudileri, dünyanin cesitli yerlerine dagilirken, büyük bir kismi dönemin Osmanli padisahi II. Bayezidin daveti üzerine, Osmanli Imparatorlugu yönetimindeki topraklara göc etmislerdir. Osmanli Imparatorlugunda dinlerini rahatca yasama imkani bulan Sefarad Yahudilerinin yerlestikleri sehirlerden biri de dönemin önemli liman ve ticaret kenti Izmir olmustur. Geldikleri yere zengin kültürel miraslarini ve dillerini de getiren Sefarad Yahudileri, bir yandan bu miraslarini korurken, bir yandan da ev sahibi topluma mükemmel bicimde uyum saglamislardir. Bu uyumun müzikteki yansimasi da Sefarad Yahudilerinin dinsel ritüellerinde geleneksel Türk müzigi bilesenlerini kullanmalaridir. Bir baska ifadeyle Izmir Sefaradlari, dinsel müzik bellegini, Osmanli devletinde büyük gelenek olarak öne cikan geleneksel Türk sanat müzigi ya da Türk makam müzigi cercevesinde, yeniden bicimlendirme egilimi göstermislerdir. Bugün Izmir dahil, Türkiyede bulunan Sefarad topluluklarinin dinsel ritüellerinde kullandiklari müzik dizgesi olarak Osmanli Türk makam müzigi, onlara temellük ya da ögrenme yoluyla bir müziksel kimlik insa etme olanagi saglamistir. Bir yandan da göc ettikleri Ispanya ile iliskili hatirlamak istedikleri gecmis dolayisiyla kolektif belleklerini, gecmisten günümüze sayisi azalsa da hala Ladino dilinde ve göc öncesi ezgilerle seslendirdikleri seküler bir sarki repertuari ile sürdürmektedirler. Seküler sarkilarini bu dildeki ezgilerle seslendiren toplulugun bu müziksel kimligi, göc öncesi etnik kökenler ile iliskilenmeyi temsil etmekle kalmaz, ayni zamanda öteki, yani Yahudi olmayanlarla diger Yahudiler arasinda ayirt edici bir sinir belirlemektedir. Günümüzde Izmir Yahudileri, yaklasik bin kisilik kücük bir cemaat olarak zengin kültürel miraslariyla sehrin bir parcasi olmayi sürdürmekte ve bu miraslariyla kentin kültürel dokusuna katkida bulunmaktadirlar.
Azinlik-göcmen-diaspora topluluklarinin müzik pratikleri, kimlik insa etmenin ve sürdürmenin, bellek aktariminin önemli bir araci olarak degerlendirilir. Kimligin devamliligi, kültürel bellegi olusturan ögelerin hatirlanmasiyla gerceklesir. Bu calisma, Izmir Sefarad Yahudilerinin dinsel ve din disi müzik pratiklerini, alan arastirmasi yöntemiyle elde edilen etnografik veriyle, bellek ve kimlik kavramlari üzerinden analiz ederek aciklamayi amaclamaktadir.
